Ervaringen van deelnemers

Onderstaand een aantal ervaringsverhalen van gezinnen die eerder aan Autstede hebben deelgenomen.

Wat Autstede voor ons als gezin betekent

Een paar keer per jaar mogen we een weekendje weg met Autstede. Die weekenden zijn de uitkijkmomenten van het jaar. 

Iedereen in het gezin kan een weekend volledig zichzelf zijn en daardoor ontspannen. De kinderen komen er vermoeid, maar wel met nieuwe energie en zelfvertrouwen, vandaan. Energie die ze opdoen door de aandacht die ze krijgen van de begeleiding en van de lol die ze hebben met de andere kinderen. Ze leren er in veiligheid om zich te kunnen bewegen in een groep, sociale problemen op te lossen en samen dingen te doen. 

Als ouders is het fijn om in de nabijheid even de kinderen los te kunnen laten, te ontspannen en contact te hebben met andere ouders. 

Een echte aanrader dus!

Inke

Het eerste weekend

Via via werden we op Autstede gewezen, we stelden dit voor aan het sociaalkernteam en kregen een budget om drie keer per jaar mee te gaan. De eerste keer was erg spannend voor het hele gezin. Ikzelf zag erg op tegen de contacten met andere ouders, mijn vrouw vond het best spannend om te bedenken dat jonge vrijwilligers verantwoordelijk zouden zijn voor onze kinderen en de kinderen zagen er erg tegenop om een weekend lang van ons gescheiden te zijn, waarbij onbekenden voor hen zouden zorgen.

Ons eerste weekend was in het Hunnehuis in Drenthe, een rit van twee en een half uur, dat was al een flinke eerste drempel, omdat autoritten voor onze kinderen al een flinke uitdaging was. Eenmaal aangekomen gingen we naar binnen en daar stonden allemaal enthousiaste, veelal, jonge mensen ons op te wachten. We werden voorgesteld aan de begeleiders van onze kinderen en die namen hen vrij snel onder hun hoede . Wij werden naar onze kamer gebracht, waar we onze spullen konden neerzetten en settelen. Vervolgens gingen we naar de eetzaal, want daar zouden we de kinderen weer zien, samen eten (het eten was heerlijk verzorgd) en na het eten kwam de tijd van het afscheid en dat was echt zwaar. De kinderen wilden geen afscheid nemen, maar we deden het toch, ons werd verzekerd dat als het echt niet zou lukken de kinderen mochten aangeven dat ze ons wilden zien. Dus uiteindelijk namen we betraand afscheid, de kinderen begonnen aan hun programma en wij gingen naar de ruimte waar alle ouders bij elkaar kwamen. Met lood in mijn schoenen liep ik de ruimte binnen, ik merkte dat de meeste mensen elkaar al kenden, er werd vrolijk gepraat wat het voor mij nog moeilijker maakte en ik dacht dat ik er nooit in zou kunnen groeien.

Wat gelijk opviel was dat ik verhalen hoorde die erg veel op het onze leken, ouders die merkten dat de standaard opvoedmethoden niet werkten, die tegen problemen opliepen waar andere ouders helemaal niet tegenaan liepen, die telkens in gesprek moesten op school, bij zwemles of bij de sportvereniging, en vooral ook ouders die moe waren van het strijden tegen dit alles. Ik begon al een klik te voelen, ik werd rustiger en begon mij al een beetje thuis te voelen. Na de voorstelronde konden we verder kennismaken met de andere ouders en dat ging veel gemakkelijker dan ik had verwacht, we werden met open armen in de groep ontvangen, en doordat we allemaal kinderen hadden met vergelijkbare problemen groeide er heel snel een band. We werden niet afgedaan met standaard oplossingen, we hadden niet het idee dat wij vreemd waren of niet konden opvoeden, we waren eindelijk een keer net als alle andere ouders, we stonden ineens niet meer alleen en we werden begrepen, dit voelde heerlijk.
Na een hoop goede gesprekken gingen we naar bed en spraken we onze verbazing en blijdschap uit dat we zulke goede gesprekken hadden gehad, het was heerlijk om niet de vreemde eend in de bijt te zijn, we behoorden tot de groep.

De zaterdag was geweldig fijn, na een heerlijk ontbijt hadden we de hele dag om met zijn 2e door te brengen en het was lang geleden dat we dat hadden gehad. We genoten van een prachtige wandeling waarbij we met elkaar konden praten over ons. We kwamen die dag helemaal tot rust en dat was echt uniek. Terug in het Hunnehuis kregen we tijdens het diner een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Tijdens het eten was het contact met de andere ouders ook weer heel prettig. We hadden tijd om over onze dag te vertellen en uiteraard ook om ervaringen uit het dagelijks leven uit te wisselen. Lekker eten en gezellig en begripvol gezelschap, dit voelde zo goed.
Na het eten was er een gezamenlijke activiteit waar ik toch wel weer een beetje tegenop zag. Iets ondernemen met mensen die ik nog maar net kende vond ik spannend, maar al snel merkte ik dat het toch wel heel erg leuk was om eens iets te doen dat op zichzelf geen doel heeft, maar uiteindelijk toch wel een positief effect. We konden lachen met elkaar om elkaar en om onszelf, we konden onze moeilijkheden even vergeten. Zondag hadden we nog een ochtend voor onszelf. We wandelden en praatten met andere ouders en namen de tijd om op een terrasje te zitten, voordat we teruggingen voor de lunch. Na de lunch begon de bonte middag, dat is de afsluiting van het weekend, de kinderen lieten per groep zien wat zij gedaan hadden op ieders unieke manier en dat was echt heel leuk om te zien.

En toen werden we weer herenigd met onze kinderen. Ze vertelde in geuren en kleuren hoe leuk ze het hadden gehad, ze hadden in korte tijd een band opgebouwd met hun begeleider die alle tijd voor hen had gehad en er elk moment van de dag was geweest. Net als ons voelde zij zich al heel snel thuis binnen de groep en de duidelijke structuur maakten dat ze ook snel wisten wat ze konden verwachten. Ze hadden zo’n leuk weekend gehad dat ze gelijk vroegen wanneer we weer zouden gaan. Dit alles is nu ruim tien jaar geleden, en helaas hebben we na tien jaar ons laatste Autstede weekend achter de rug en hebben we met pijn in ons hart afscheid moeten nemen. We zijn de vrijwilligers van Autstede gigantisch dankbaar, ze hebben ervoor gezorgd dat ons hele gezin zich tijdens elk weekend even “gewoon” kon voelen, zodat we als gezin groeide in zelfvertrouwen en opgeladen vol nieuwe energie naar huis konden om daar weer nieuwe stappen te zetten.

Een kleine boodschap van hoop voor ouders.
Toen wij voor het eerst meegingen met Autstede zagen we vaak door de bomen het bos niet meer en vreesden we dat het nooit goed zou komen met onze kinderen. Maar door alle herkenning en steun hebben we veel vertrouwen gekregen in de toekomst van onze kinderen. De vrijwilligers van Autstede (die vaak in het dagelijks leven professionals zijn) en de contacten met ouders in soortgelijke situaties hebben ons geholpen om te groeien en zelfvertrouwen en hoop te hebben voor de toekomst. De tunnel is soms lang, dus misschien zie je het licht aan het einde nog niet, maar het is er echt, houdt vol!

Heel, heel hartelijk bedankt voor jullie inzet!

Joost