Onderstaand een aantal ervaringsverhalen van gezinnen die eerder aan Autstede hebben deelgenomen.
Wat Autstede voor ons als gezin betekent
‘Iedereen kan een weekend volledig zichzelf zijn’
Inke
Een paar keer per jaar mogen we een weekendje weg met Autstede. Die weekenden zijn de uitkijkmomenten van het jaar.
Iedereen in het gezin kan een weekend volledig zichzelf zijn en daardoor ontspannen. De kinderen komen er vermoeid, maar wel met nieuwe energie en zelfvertrouwen, vandaan. Energie die ze opdoen door de aandacht die ze krijgen van de begeleiding en van de lol die ze hebben met de andere kinderen. Ze leren er in veiligheid om zich te kunnen bewegen in een groep, sociale problemen op te lossen en samen dingen te doen.
Als ouders is het fijn om in de nabijheid even de kinderen los te kunnen laten, te ontspannen en contact te hebben met andere ouders.
Een echte aanrader dus!
Inke
Het eerste weekend
‘Al snel bleek dat we met ouders zaten te praten uit een vergelijkbare situatie.’
Joost
Een sociaal weekend voor kinderen met autisme, eventuele brusjes en de ouders, dat zal niet meevallen, zo dacht ik de eerste keer dat we gingen. Ja, de momenten samen met mijn vrouw Gabriëlle leken mij heerlijk, maar dat sociale deel daar zag ik erg tegenop.
In het kader van ‘het is goed voor de kinderen’ trokken we toch naar het Hunnehuis in Darp. Daar aangekomen kregen we een kamer aangewezen en konden we aansluiten bij het avondeten. Als echt autistengezin kozen we een lege tafel en nog even waren we één gezin, maar toen de maaltijd voorbij was, werden we dan toch gescheiden. De kinderen gingen mee met hun begeleiders en wij gingen met alle andere ouders naar de ouderruimte. Juist dit deel leek mij zo verschrikkelijk, allemaal vreemde mensen van wie een aantal elkaar al kenden, en toen kwam er een voorstelrondje. Iedereen stelde zich voor, waarbij per echtpaar de vrouwen het meeste vertelden en de mannen zich drukten voor deze verantwoordelijkheid. Gelukkig was het rondje snel voorbij en toen werd het contact gelijk al een stuk informeler. Er ontstonden kleine groepjes, van vaak twee echtparen, die met elkaar in gesprek raakten en daar bleek dat mijn angst totaal ongegrond was. Al snel bleek dat we met mensen zaten te praten die in vergelijkbare situaties zaten als wij, we hoefden niet uit te leggen hoe zwaar een dag kan zijn als je continu “aan” moet staan, je, na jaren, nog elke nacht wakker gemaakt wordt, en dat je de ene na de andere hulpverlener bezoekt die je helemaal niet begrijpt. Dit waren hele andere mensen dan die vaders en moeders op het schoolplein die ik geleerd had te vermijden, omdat ik daar totaal geen begrip kreeg. Het begrip van deze ouders voelde als een warm bad, we waren niet gek, we waren ook niet de enige die op deze manier het leven doorstrompelden en waarbij de “reguliere” opvoedmethodes totaal niet werkten. Er heerste begrip en verbroedering en dat voelde geweldig.
Nu jaren later gaat ons hele gezin met heel veel plezier naar een Autstede-weekend en ik zie uit naar de contacten met de andere ouders. Het oudercontact is ook een bron voor inspiratie, we leren van elkaar, we wijzen elkaar de weg naar betere hulp en we steken elkaar een hart onder de riem. Het is goed om samen te zijn om serieuze zaken te bespreken. Maar ook de zaterdagavond waarop we altijd een activiteit aangeboden krijgen is heerlijk ontspannend en resulteert regelmatig in verhalen die telkens weer opgehaald worden, dus een echte aanrader.
Oja, die tijd met Gabriëlle samen is ook heerlijk. Bijna iedere keer gaan wij op de zaterdag de natuur in, we hebben dan heerlijk de tijd om met elkaar te praten tijdens een lange wandeling zonder onderbrekingen, we zitten dan samen in een koffietentje met een boek een uurtje (of langer) te lezen en we genieten van de rust, dus ook dat is heerlijk.
Joost